♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

چای عصرانه را دوست دارم؛ همیشه دوست داشتم
شاید خنده دار باشد اگر بگویم چای عصرانه برایم یک جور تربیت ارثی و البته دوست داشتنی است

از آن زمان که بچه بودم و با پدر و مادرم مهمان پدربزرگ و مادر بزرگ می‌شدیم
و مادر بزرگ عصرها زیر درخت توت بساط چای با قوری گل قرمزیش و استکان‌های کمرباریکش به راه می‌انداخت
چای عصرانه بخش دائمی زندگی من شد

از آن روزها خیلی وقت است که گذشته اما همین خاطره چای عصرانه را در وجودم نهادینه کرده تا بهانه‌ای باشد که عصرها، فارغ از کار روزانه و زندگی ماشینی، با کسانی که دوستشان دارم دور هم جمع شویم و از هم و برای هم بگوییم

امروز که دلم برای خودم خیلی تنگ شده بود معجزه‌ی چای عصرانه را به خاطر آوردم
چای آلبالو دم کردم و فنجان آوردم و قند و توت
صبر کردم تا دم بکشد و عطرش در جانم بپیچد بعد خودم را که در هزار جای زمان جا گذاشته بودم؛ صدا زدم و به یک فنجان چای خوش طعم و یک گپ صمیمانه دعوتش کردم
دعوتم را پذیرفته و حالا آمده و نشسته روبروی من

برایش در فنجان بلوری مورد علاقه اش چای می‌ریزم با اشتیاق می‌خورد
می‌گویم؛ می‌شنود...می‌گوید؛ می‌شنوم

هر دو سبک می‌شویم
فاصله‌ام با خودم کم می‌شود و کسی که در من مرده بود دوباره در من زنده می‌شود؛ دختری که کله‌اش، بوی قورمه سبزی می‌داد و پُر بود از تلاش برای رسیدن به آرزوهای محال

نيما و ماني زير درخت توت ايستاده بودند. سرشان را بالا گرفته بودند ، توت‏هاي رسيده و سفيد و درشت را نگاه مي‏کردند. آب دهانشان راه افتاده بود. به درخت سنگ زدند که توت بريزد ، نريخت. توت‏ها تازه رسيده بودند ، بندشان محکم بود و شاخه‏ها را چسبيده بود

نيما کفش‏هايش را کند, جوراب‏هايش را در آورد. تنه ی درخت را گرفت ، عين گربه ، با سختي و سماجت خود را بالا کشيد ، هي ليز خورد و هي ليز خورد. اما از پا ننشست. عرق ريخت و به پوست سفت و ناجور و ترک ترک شيارهاي زمخت و سخت درخت چنگ زد و پا گذاشت. کف دست‏ها ، انگشت‏ها و کف پاهايش زخم شد و سوخت . اما ، به روي خودش نياورد. ماني نگاهش مي‏کرد

 

مي‏افتي بيا پايين ، اگر بيافتي مامان ناراحت مي‏شه

 

نيما به حرفش گوش نکرد. همچنان بالا رفت ، رفت تا دستش به اولين شاخه رسيد. شاخه را چسبيد خود را بالا کشاند. پايش را روي شاخه گذاشت ، دست دراز کرد و توتي چيد و خواست براي ماني بياندازد. پايين را نگاه کرد ماني نبود. رفته بود پيش مادر

 

مامان ، مامان ، نيما رفته روي درخت داره توت مي‏خوره

 

دست مادر را کشيد و آورد زير درخت ، اشاره کرد و نيما را نشان داد

 

ببين مامان ، نيما رفته  بالا و داره توت مي‏خوره

 

مادر نيما را نگاه کرد ، اول ترسيد که نيما بيفتد. اما کم‏کم از شجاعت و همت او خوشش آمد. رو کرد به ماني

 

 خب ، تو هم برو بالا توت بخور. بزرگ شدي ، تصميم بگير ، نترس

 

نيما از بالاي درخت توت‏هاي تو مشتش را به ماني نشان داد و با دهان شيرين شده از توت گفت

 

 اين‏ها هم مال تو ، براي تو و مامان چيدم

 

خم شد و توت‏ها را توي دست مادر ريخت . مادر توت‏ها جلوي ماني گرفت

 

بيا بخور

 

 

نه نمي‏خورم. توت‏هايي که نيما چيده دوست ندارم

 

 پس خودت برو بالا ، بچين و بخور

 

 نمي‏تونم

 

مادر زير بغل‏هاي ماني را گرفت ، کمکش کرد که برود بالاي درخت. ماني پاهايش را تکان داد و گفت

 

 منو بزار زمين. مي‏ترسم بالا برم. نمي‏خوام به من کمک کني

 

مادر ماني را گذاشت زمين . شاخه‏ي پايين درخت را خم کرد و رو به روي صورت ماني گرفت. شاخه چند توت درشت و رسيده داشت

 

خودت توت بکن و بخور. اين جور راحته

 

ماني شانه بالا انداخت و پا به زمين کوفت

 

نمي‏خوام

 

مادر گفت

 

خودم برايت مي‏چينم ، خوبه؟

 

نه ،  نمي‏خواهم تو برايم توت بچيني

 

مادر ، که از دست ماني کلافه شده بود ، گفت

 

توتي که نيما بچينه ، دوست نداري

 

به خودت زحمت نمي‏دي که از درخت بالا بري

 

توتي هم که من بچينم ، قبول نداري

 

توت آماده را هم که نمي‏چيني اصلا تو چه مي‏خواي؟

 

ماني سرش را بلند کرد . توت خوردن نيما را ديد و گفت

 

مي‏خوام نيما بياد پايين ، توت نچينه. توت نخوره

 

 همين؟

 

همين

 

مادر به ماني نگاه کرد. هيچ نگفت. دلش به حال او سوخت. راهش را کشيد و رفت

ماني زير درخت نشست. زانوهايش را بغل گرفت. به درخت تکيه داد و زار زد

 

 

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

داستان کوتاهی از کتاب پلو خورش از هوشنگ مرادی کرمانی

♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ♪ ♫ ♪ ♫ ♪

امید وارم که با رنگی کردن متن ها خوب از آب در اومده باشه

*gol_chehrel*  *gol_chehrel*